تحقیقاتی که نهادهای بین‌المللی، موسسات تحقیقی و سازمان ملل از وضعیت زنان و دختران در افغانستان منتشر کرده‌اند نشان می‌دهد که آنان با ناامیدی، یاس عمیق و حقارت تحمیلی مواجه‌اند.

سازمان ملل در تازه‌ترین گزارش خود گفته ۶۹ درصد زنان و دختران در افغانستان از انزوا، افسردگی و تحقیر رنج می برند. طبق این گزارش، ۸۰ درصد زنان قابلیت درآمدزایی خود را از دست داده و جایگاه آنان نه تنها در جامعه بلکه در محیط خانواده نیز متاثر شده است.

گزارش موسسه تحقیقاتی گالوپ حاکی است که ۹۸ درصد مردم افغانستان (به شمول زنان) خود را بدبخت‌ترین مردم جهان می‌پندارند و این مردم در سال ۲۰۲۲ هیچ تجربه‌ای نداشته‌اند که با احساس آرامش، لذت و رضایت همراه بوده باشد. طبق این گزارش، ۵۶ درصد زنان و دختران در افغانستان می‌خواهند که این کشور را ترک کنند.

ارزیابی سازمان ملل و کارشناسان این سازمان نیز حاکی است که افغانستان به بدترین کشور برای زنان تبدیل شده است. آنان هشدار داده‌اند که تداوم وضعیت موجود در افغانستان به آزار و اذیت جنسیتی/ آپارتاید جنسیتی منجر شده که مصداقی از جنایت علیه بشریت است.

به باور کارشناسان، مجموع این گزارش‌ها نیاز فوری به یک اجماع بین‌المللی در پیوند به وضعیت «اسف‌بار» زنان و دختران در افغانستان را نشان می‌دهد اما با گذشت بیش از دو سال و تداوم وضعیت جاری، هیچ اجماعی مبنی بر مقابله با این وضعیت صورت نگرفته است.

در هفتاد‌وهشتمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل که رهبران جهان از تقریبا تمامی کشورها گرد هم می‌آیند انتظار می‌رفت که به صورت جدی به آنچه که وضعیت زنان و دختران در افغانستان خوانده می‌شود پرداخته شود، اما این موضوع فقط در حاشیه این نشست به‌صورت بسیار سطحی مطرح شد.

فعالان حقوق زن به شمول فوزیه کوفی که در نشست مجمع عمومی سازمان ملل دعوت شده‌اند تصریح کردند که سکوت جامعه جهانی در قبال سیاست‌های امارت اسلامی دیگر قابل تحمل نیست.

یاسین رحیمی، پژوهشگر و جامعه‌شناس می‌گوید که اگر اقدام فوری برای پایان این وضعیت روی دست گرفته نشود، جامعه شاهد شکل‌گیری انواعی از تفکرات گروهی مبتنی بر جنسیت خواهد بود که جامعه را دچار دوپارگی و چند پارگی می‌کند.